In mijn vorige blogpost heb ik uitgelegd wat een kort geding procedure precies is. En dat de dynamiek, snelheid en flexibiliteit die kenmerkend is voor een kort geding er voor zorgt dat de procedure voor een advocaat extra leuk en spannend is om te doen. Ik neem jullie graag mee in een opzienbarend kort geding dat ik eens voerde samen met mijn kantoorgenoot.

Onze cliënt werd in kort geding gedagvaard, waarbij een grote geldsom werd gevorderd. Aan het vorderen van een geldsom in kort geding kleven natuurlijk wel wat juridische haken en ogen, zoals ik in mijn vorige blog beschreef, maar dat laat ik nu even voor wat het is. De zaak was spraakmakend en had ook de lokale kranten gehaald.

De zitting stond gepland op de rechtbank om 14.00 uur. Op de weg daar naartoe, schalde “The eye of the tiger” van Survivor uit de speakers, om in de juiste stemming te komen. Naarmate onze bestemming dichterbij kwam, steeg ook de adrenaline.

Aangekomen op de rechtbank zagen wij dat er veel belangstelling was voor de zitting, van de schrijvende pers en betrokkenen maar ook van de lokale TV omroep. Er stond een TV camera te draaien en vrij snel werd er een microfoon onder onze neus gestopt. De omroep had aan de rechtbank gevraagd of de camera ook tijdens de zitting mocht draaien. Toen de zitting begon, vroeg de President of wij daar bezwaar tegen hadden. Na overleg met onze cliënt, gaven we aan het geen probleem te vinden. Wij traden daarmee dus niet alleen op bij de rechtbank, maar (indirect) ook voor TV, waardoor de spanning toch nog wel wat werd opgevoerd.

De advocaat van de eiser ging als eerste van start en lichtte de vordering van zijn cliënt mondeling toe. Het pleidooi (zoals dat dan heet) duurde behoorlijk lang en onze cliënt werd steeds onrustiger. De cliënt werd door de advocaat van de eiser namelijk behoorlijk zwart gemaakt. Achteraf begrepen wij dat er tevens een schrijver in de zaal een live blog bijhield, waardoor er meteen tijdens de zitting niet zulke positieve nieuwsberichten over onze cliënt naar buiten kwamen.

Na het pleidooi van de advocaat van de eiser was het onze beurt. Mijn collega en ik hadden van te voren afgesproken dat ik de feiten zou schetsen op een manier die de kort geding rechter een juister en positiever beeld zou geven van onze cliënt. Mijn collega zou de juridische haken en ogen van de vordering van de eiser behandelen.

Ik begon mijn pleidooi met het tonen van een lokale krant, waarop onze cliënten op de voorpagina in een kwaad daglicht werden geplaatst. Dat beeld werd tijdens mijn pleidooi bijgesteld. Gaandeweg mijn betoog, werd onze cliënt rustiger en zo nu en dan knikte de cliënt instemmend.

Toen was het de beurt aan mijn collega. Hij maakte deskundig gehakt van de vordering van de wederpartij. Hij fileerde stuk voor stuk de argumenten van de advocaat van de eiser. Toen wij klaar waren was het inmiddels ongeveer 18.00 uur. De President schorste de zitting en iedereen in de zaal ging naar de gang om even bij te komen.

Na ongeveer een half uur ging iedereen weer naar binnen, en was het tijd voor de zogenaamde “tweede termijn”. De advocaat van de eiser kon reageren op ons pleidooi, waarna wij daar weer op konden reageren. Ook stelde de President wat vragen. Het was inmiddels 20:30u toen de President aangaf dat hij genoeg wist. Een uitspraak zou volgen over 2 weken.

Na afloop van de – toch wel slopende – zitting hebben wij met onze cliënt even in een café nagepraat en natuurlijk gespeculeerd over de uitspraak. Wij hadden er een goed gevoel over, maar dat zegt niet alles, leert de praktijk.

Wij waren dan ook uitzinnig van vreugde toen mijn collega en ik twee weken later de uitspraak ontvingen en hoorden dat wij hadden gewonnen. Een high five moment hoorde daar natuurlijk bij. Het stond daarmee 1-0 voor onze cliënt! Een belangrijke slag was geslagen. De wedstrijd was daarmee echter nog niet afgelopen. Wie mijn vorige blog heeft gelezen, weet waarom 😉.

Wil je hierover meer weten? Neem gerust eens contact met ons op!